Przebudowa i rozbudowa Kliniki Chirurgii Szczękowej Szpitala 1-dniowego przy ulicy Łuczek 4 w Warszawie

Ponowne życie budynku nie zawsze musi oznaczać wpisywania nowej funkcji w starą wartościową architektonicznie tkankę wykorzystując jej wizualny potencjał. W przypadku projektu Kliniki chirurgii szczękowej chodziło o użycie istniejącej masy budynku (wątpliwych walorów architektonicznych) i wciągnięcie jej w nową zasadę przestrzenną i formalną oraz redefinicję wymagających funkcji medycznych. Budynek jest przykładem etapowej transformacji, która może nie była najprostszym zadaniem, ale pozwoliła udowodnić, że burzenie i budowanie od nowa nie jest jedynym możliwym rozwiązaniem. Tym samym projekt wpisuje się w trwający dyskurs na temat dawania drugiego życia istniejącym budynkom nazwany hasłowo jako „adaptive reuse”.
Teren inwestycji położony jest w północno- zachodniej, zielonej części historycznego układu urbanistycznego dzielnicy Włochy, Miasta – Ogrodu. Budynek tworzy kontynuację pierzei ulicy Łuczek, która zawdzięcza swoja nazwę półkolistemu przebiegowi.
Zrealizowany projekt Kliniki jest w znacznej mierze rozbudową istniejącego budynku, którego zastana i nieprzerwanie funkcjonująca część została również poddana gruntownej przebudowie. Cała idea zmiany struktury wewnętrznej, fasady i sposobu funkcjonowania budynku stała się możliwa konstrukcyjnie dzięki unikalnym właściwościom zastosowanego w projekcie betonu. To dzięki charakterystyce tego niezwykłego materiału wewnętrzne patio doświetlające sale pooperacyjne oraz pracownie protetyki unosi się nad głównym wejściem dla pacjentów. Patio, które jest ważnym elementem tektoniki budynku zostało obłożone od wewnątrz stalą nierdzewną odbijającą wpadające światło, potęgujące wrażenie przestrzeni. Wewnętrzne patio pełni jeszcze jedną ważną funkcję, oferując pacjentom po operacji spokój i całkowitą dyskrecję przy równoczesnym pełnym dostępie do światła słonecznego i widoku. To znane z kultury śródziemnomorskiej rozwiązanie jest naturalną klimatyzacją w upalne lato i swego rodzaju „termosem” utrzymującym temperaturę w okresie zimy. Projekt przedefiniował na nowo sposób komunikacji wewnątrz budynku oraz otwarć na zewnętrze. Klinika jest betonową trójwymiarową strukturą, gdzie światło jest istotnym budulcem wewnętrznych przestrzeni. Duże rozpiętości, wspornikowe nadwieszenia i podcięcia bryły budynku pozwalają uzyskać efekt transparentności oraz pomagają w prawidłowej orientacji przestrzennej i organizacji skomplikowanych funkcji.
W ramach transformacji wewnętrznej istniejącej części wycięto w całości betonową klatkę schodową ,a nowe schody łączące poszczególne kondygnacje przeniesiono w inne miejsce w dobudowanym skrzydle przenosząc tym samym środek ciężkości budynku i uzyskując lepszą organizację. Cała operacja była o tyle technicznie i logistycznie skomplikowana, że musiała się odbywać w czasie kiedy stara część budynku Kliniki nadal pełniła swoje funkcje medyczne operując i hospitalizując pacjentów. Projekt w swojej strukturze otwarty jest na przyszłe zmiany technologiczne i możliwe reorganizacje funkcji wynikające z nowych potrzeb, których teraz nie możemy przewidzieć.
W swoim założeniu projekt miał oferować jako wartość dodaną dwie ponadprogramowe przestrzenie publiczne. Jedna to otwarta ogólnodostępna miejska przestrzeń w przyziemiu budynku, a druga to dostępny dla pacjentów i personelu medycznego częściowo zadaszony taras z ogrodem na dachu.
Budynek Kliniki w części ogólnodostępnej jest nieogrodzony, otwarty na ulicę, generując w ten sposób zewnętrzną przestrzeń publiczną. Wyeksponowana od strony ulicy publiczna strefa wejścia do budynku Kliniki zlokalizowana jest pod wewnętrznym patio. Wprowadza to czytelną sekwencję przestrzeni, które wzajemnie się przenikają. W strefie wejścia do budynku, zarówno na posadzkach, schodach jak i na ścianach oraz części muru ogrodzenia użyto wielkoformatowych prefabrykatów betonowych, które ujednoliciły i uporządkowały przestrzeń. Budynek poza zapewnieniem opieki medycznej ma pełnić również funkcję dydaktyczną. Na ostatnim piętrze nowej części została zaprojektowana sala konferencyjna. Historyczny, mocno zadrzewiony kontekst układu urbanistycznego dzielnicy Włochy - Miasta Ogrodu stał się pretekstem do wciągnięcia dachu budynku jako integralnej części przestrzeni wspólnej. W budynku zagospodarowano powierzchnie zielonego dachu tworząc trójwymiarową zewnętrzną przestrzeń wypoczynku i punkt widokowy na najbliższą okolicę. Z tego wyniesionego ponad dachy budynków miejsca najlepiej można docenić walory historycznego założenia Miasta – Ogrodu.