Budynek Izby Administracji Skarbowej w Łodzi

Inwestycja polegała na modernizacji zespołu budynków, dwa główne (budynek frontowy i oficyna) pozostały jako dominujące oraz zostały połączone w taki sposób, że obecnie stanowią jedną całość funkcjonalno-przestrzenną. Pozostałe, mniejsze zostały częściowo wyburzone a częściowo przekształcone w garaże i wiaty. Zmieniony został układ komunikacyjny i miejsce wjazdu.

Historia budynku
Zabytkowy budynek frontowy powstał na ówczesnym terenie Imperium Rosyjskiego, funkcjonował w Rzeczpospolitej, podczas obu wojen światowych i w czasach PRL. W historii tej nieruchomości widać jak w soczewce przemiany polityczno-społeczne zachodzące od końca XIXw. oraz rozwój przestrzenny Łodzi. Pierwsze wzmianki o tej nieruchomości pochodzą z 1891 kiedy to jej ówcześni właściciele, Adolf i Julianna Mietke podzielili ją i wydzieloną część sprzedali Juliuszowi Zielke. Jeszcze w tym samym roku nowy właściciel wzniósł obiekt koszarowy z myślą o jego wynajmie na rzecz wojska rosyjskiego. Autorem projektu był Stefan Jan Lemene. W tym samym roku do budynku wprowadziła się Brygada Artyleryjska. Do końca wieku budynek przechodził kilkakrotnie z rąk do rąk. W roku 1903 został kupiony przez firmę Leonhardt, Woelker i Girbardt. Od tego czasu do wybuchu I Wojny Światowej mieściły się tu koszary policji konnej. W czasie wojny Niemcy wykorzystywali obiekt na cele wojskowe. Po zakończeniu wojny i powstaniu II Rzeczpospolitej pod tym adresem mieściło się schronisko dla weteranów . W 1920 roku firma sprzedała nieruchomość na rzecz skarbu państwa na cele policji państwowej. Wtedy to zabudowa została gruntownie zmodernizowana, budynek frontowy został nadbudowany o jedną kondygnację, powstała też obecnie zachowana elewacja frontowa z charakterystycznym balkonem i bramą. Nieruchomość stała się siedzibą rezerwy Konnej i Pieszej Policji Państwowej. W czasie II wojny światowej władze niemieckie wykorzystywały budynki na cele policyjne. W czasach PRL-u umieszczono w nich Wydział Ruchu Drogowego Milicji Obywatelskiej. W latach 70-tych budynki zostały wyremontowane (wymieniono stropy, ściany działowe i instalacje). Z elewacji frontowej usunięto balkon a z boku budynku dobudowano parterową portiernię. Po upadku PRL i powstaniu III Rzeczpospolitej pozostał tu ten sam wydział ale już Policji, który opuścił siedzibę w 2015 roku. Nieruchomość została wtedy przekazana na rzecz Krajowej Administracji Skarbowej -obecnego właściciela i inwestora.
Budynek frontowy jest wpisany do miejskiej ewidencji zabytków. W ramach inwestycji udało się wyremontować, odtworzyć i wyeksponować wiele ciekawych elementów historycznych. Pod nadzorem konserwatora zabytków odtworzono dekoracje i balkon na elewacji frontowej oraz portale wejściowe na elewacji od strony dziedzińca. W piwnicy zachowano pierwotne kolumny i strop kolebkowy a na dziedzińcu poidła dla koni. Zachowano także charakterystyczny układ przestrzenny budynku frontowego w formie holu wejściowego -dawnego przejazdu bramowego i klatek schodowych po jego bokach. W głównym holu została wykonana fototapeta opisująca historię budynku i pokazująca zarówno pierwotny projekt jak i kolejne przekształcenia zabytkowego budynku frontowego.

Założenia przestrzenne
W aspekcie przestrzennym najważniejszym założeniem było wpisanie nowych elementów budynku w inspirujące historycznie i urbanistycznie miejsce. Z jednej strony frontowy budynek (o dużej wartości historycznej z widocznymi cechami neorenesansu) miał być elementem zabudowy pierzejowej, której kontynuacją powinien być następny podobny budynek usytuowany wzdłuż ul. Żeromskiego. Z drugiej zaś strony zostało zbudowane osiedle modernistycznych budynków wielorodzinnych prowadzących wzrok w głąb kwartału. Budowa osiedla wykluczyła możliwość kontynuacji zabudowy pierzejowej i jednocześnie zmieniła całkowicie strukturę zabudowy kwartału i charakter ulicy. W takiej sytuacji najwłaściwszym rozwiązaniem było wyeksponowanie elewacji frontowej budynku historycznego a jednocześnie operowanie językiem współczesnej architektury nawiązującej do modernizmu -stąd pomysł na elewację szczytową budynku frontowego w formie ściśle geometrycznych podziałów ale z zachowaniem proporcji frontu. Pozostałe elewacje od strony dziedzińca są kontynuacją rozwiązania elewacji szczytowej. Takie rozwiązanie utworzy swego rodzaju bramę urbanistyczną prowadzącą w głąb zabudowy do wewnętrznego dziedzińca i będzie jednocześnie miejscem styku dwóch fragmentów zabudowy -historycznej pierzei i geometrycznych wolnostojących budynków

Ideą zagospodarowania terenu działki jest stworzenie wewnętrznego dziedzińca -parkingu z elementami zieleni i małej architektury takimi jak ławki, klomby, rabaty roślinne które służyć będą jako miejsce do chwil relaksu w trakcie przerw w pracy.

Przeznaczenie i układ funkcjonalny
Budynek w całości przeznaczony będzie na potrzeby administracyjno-biurowe zespołu ok. 100 osób wraz z zapleczem konferencyjnym, socjalnym i technicznym. Sercem środka budynku jest reprezentacyjny hol-recepcja utworzony z pierwotnego przejazdu bramowego witający wszystkich pracowników i gości. Drugim istotnym elementem kompozycyjnym wnętrz jest główna klatka schodowa, która łączy wszystkie poziomy scalonych budynków. Układ komunikacyjny oparty jest na historycznej strukturze budynków i możliwościami doświetlenia pomieszczeń.

Podstawowe parametry inwestycji
Powierzchnia działki: 4050m2.
Powierzchnia użytkowa budynków po modernizacji: 2430m2.