Kańczuga /
podkarpackie
Renowacja Dworca Kolejki Wąskotorowej w Kańczudze
0
Głosów
Inwestor
Powiat Przeworski
Powiatowy Zarząd Dróg w Przeworsku
Wykonawca
Usługi budowlane Romex Roman Zawitkowski Jarosław
Projektant
BIM-INWEST Mateusz Rymarz Jarosław
Stacja kolejowa Przeworskiej Kolei Dojazdowej "Pogórzanin" w Kańczudze.
Stacja Kańczuga, od początku budowy linii kolejowej, była najważniejszym punktem na trasie – oczywiście poza stacjami krańcowymi. To właśnie tutaj zbiegały się drogi nie tylko z Przeworska do Dynowa, ale również z Łańcuta i Pruchnika, którymi dostarczano buraki cukrowe. Położona pomiędzy miastem Kańczuga a wsią Żuklin, stacja odgrywała niezwykle istotną rolę w obsłudze ruchu pasażerskiego. To właśnie tutaj mijały się pociągi jadące w przeciwnych kierunkach: jeden w stronę Dynowa, drugi w stronę Przeworska.
Bezpieczeństwo ruchu na stacji zabezpieczały dwa kształtowe semafory wjazdowe, poprzedzone tarczami ostrzegawczymi. Do dzisiaj, pod zadaszoną werandą budynku dworcowego, zachowały się dźwignie napędowe cięgieł prowadzących do semaforów.
Budynek dworca kolejowego został wzniesiony około 1900 roku. Jest to murowany obiekt z głębokimi ceglanymi piwnicami, parterowy, z piętrowym ryzalitem w centralnej części. Skrzydła parterowe oraz piętrowa część główna pokryte są dwuspadowymi dachami z wysuniętymi okapami, wykonanymi z dachówki ceramicznej, zakładkowej. Podróżni mogli korzystać z zadaszonej werandy z pulpitowym daszkiem wspartym na trzech ozdobnych, drewnianych słupach. Posadzka werandy, wyłożona drobnymi płytkami terakotowymi, zachowała się do dziś. Z werandy prowadziło wejście do poczekalni dla podróżnych.
Dla zwiedzających udostępnione są dwa pomieszczenia – odwzorowane pomieszczenie socjalne dla pracowników kolei z okresu międzywojennego oraz poczekalnia, gdzie można obejrzeć starą kasę biletową i kasę pancerną służącą do przechowywania dokumentów finansowych oraz poufnych pochodzącą z XIX w.
Na stacji kolejowej w Kańczudze, niemalże naprzeciwko budynku dworcowego, po wschodniej stronie torowisk, zachował się także budynek wieży ciśnień z 1904 r. Piętrowy, ze ścianami o konstrukcji z muru pruskiego i dwuspadowym dachem z dachówki ceramicznej zakładkowej. Pomiędzy torami szlakowymi nr 1 i 2 zachował się obrotowy żuraw, służący do nawadniania parowozów. Żuraw zasilany był z dwóch zbiorników o pojemności 12,4 m3, umieszczonych w wieży ciśnień. Zbiorniki nitowane wsparte na stalowych dźwigarach. Wodę podawała pompa Worthingtona, uruchamiana parą wodną z parowozu. Później zainstalowano silnik elektryczny, który napędzał pompę. W torze nr 1 na wysokości wieży ciśnień znajdował się kanał oczystkowy.
Na terenie stacji w Kańczudze zachował się również drewniany magazyn na kamiennej podmurówce, usytuowany po zachodniej stronie torowiska. Powstał w 1904 r. Zewnętrzne ściany oszalowane pionowymi deskami, pokryty dwuspadowym dachem z dachówki ceramicznej. Wzdłuż ściany równoległej do toru bocznego biegła drewniana rampa wyładowcza.
Realizacja inwestycji na stacji Kańczuga przyczyniła się do znaczącej poprawy warunków obsługi podróżnych, podniesienia poziomu bezpieczeństwa oraz estetyki obiektu i jego otoczenia. Dzięki tym działaniom dworzec odzyskał swój dawny blask i stał się wizytówką historii oraz tradycji Przeworskiej Kolei Dojazdowej – Pogórzanin.
Stacja Kańczuga, od początku budowy linii kolejowej, była najważniejszym punktem na trasie – oczywiście poza stacjami krańcowymi. To właśnie tutaj zbiegały się drogi nie tylko z Przeworska do Dynowa, ale również z Łańcuta i Pruchnika, którymi dostarczano buraki cukrowe. Położona pomiędzy miastem Kańczuga a wsią Żuklin, stacja odgrywała niezwykle istotną rolę w obsłudze ruchu pasażerskiego. To właśnie tutaj mijały się pociągi jadące w przeciwnych kierunkach: jeden w stronę Dynowa, drugi w stronę Przeworska.
Bezpieczeństwo ruchu na stacji zabezpieczały dwa kształtowe semafory wjazdowe, poprzedzone tarczami ostrzegawczymi. Do dzisiaj, pod zadaszoną werandą budynku dworcowego, zachowały się dźwignie napędowe cięgieł prowadzących do semaforów.
Budynek dworca kolejowego został wzniesiony około 1900 roku. Jest to murowany obiekt z głębokimi ceglanymi piwnicami, parterowy, z piętrowym ryzalitem w centralnej części. Skrzydła parterowe oraz piętrowa część główna pokryte są dwuspadowymi dachami z wysuniętymi okapami, wykonanymi z dachówki ceramicznej, zakładkowej. Podróżni mogli korzystać z zadaszonej werandy z pulpitowym daszkiem wspartym na trzech ozdobnych, drewnianych słupach. Posadzka werandy, wyłożona drobnymi płytkami terakotowymi, zachowała się do dziś. Z werandy prowadziło wejście do poczekalni dla podróżnych.
Dla zwiedzających udostępnione są dwa pomieszczenia – odwzorowane pomieszczenie socjalne dla pracowników kolei z okresu międzywojennego oraz poczekalnia, gdzie można obejrzeć starą kasę biletową i kasę pancerną służącą do przechowywania dokumentów finansowych oraz poufnych pochodzącą z XIX w.
Na stacji kolejowej w Kańczudze, niemalże naprzeciwko budynku dworcowego, po wschodniej stronie torowisk, zachował się także budynek wieży ciśnień z 1904 r. Piętrowy, ze ścianami o konstrukcji z muru pruskiego i dwuspadowym dachem z dachówki ceramicznej zakładkowej. Pomiędzy torami szlakowymi nr 1 i 2 zachował się obrotowy żuraw, służący do nawadniania parowozów. Żuraw zasilany był z dwóch zbiorników o pojemności 12,4 m3, umieszczonych w wieży ciśnień. Zbiorniki nitowane wsparte na stalowych dźwigarach. Wodę podawała pompa Worthingtona, uruchamiana parą wodną z parowozu. Później zainstalowano silnik elektryczny, który napędzał pompę. W torze nr 1 na wysokości wieży ciśnień znajdował się kanał oczystkowy.
Na terenie stacji w Kańczudze zachował się również drewniany magazyn na kamiennej podmurówce, usytuowany po zachodniej stronie torowiska. Powstał w 1904 r. Zewnętrzne ściany oszalowane pionowymi deskami, pokryty dwuspadowym dachem z dachówki ceramicznej. Wzdłuż ściany równoległej do toru bocznego biegła drewniana rampa wyładowcza.
Realizacja inwestycji na stacji Kańczuga przyczyniła się do znaczącej poprawy warunków obsługi podróżnych, podniesienia poziomu bezpieczeństwa oraz estetyki obiektu i jego otoczenia. Dzięki tym działaniom dworzec odzyskał swój dawny blask i stał się wizytówką historii oraz tradycji Przeworskiej Kolei Dojazdowej – Pogórzanin.
49.980051398648, 22.422806024551