Przebudowa i rozbudowa zespołu budynków Muzeum Inżynierii Miejskiej w Krakowie przy ul. Św. Wawrzyńca 15 – Hale D, E, H i L

Przedmiotem zgłoszenia jest projekt (budowlany i wykonawczy) oraz realizacja przebudowy i rozbudowy zespołu historycznych budynków Muzeum Inżynierii Miejskiej w Krakowie (obecnie Muzeum Inżynierii i Techniki) przy ul. Św. Wawrzyńca 15. Cały kompleks położony jest na terenie dawnej zajezdni tramwajowej i autobusowej (z lat 1882 –1938) w historycznej części Krakowa – Kazimierzu. Muzeum mieści się na terenie wpisanym na listę światowego dziedzictwa UNESCO, dlatego planowana rozbudowa mająca na celu podwojenie dotychczasowej powierzchni ekspozycyjnej mogła odbyć się jedynie pod powierzchnią terenu. Przedsięwzięcie to było o tyle złożone, że budynki Muzeum były stosunkowo płytko posadowione i nie były podpiwniczone. Dodatkowo sytuację utrudniały warunki w jakich miało być realizowane podbicie fundamentów i podpiwniczenie hal tj. gęsta zabudowa śródmiejska z wieloma obiektami (samego Muzeum oraz na posesjach bezpośrednio sąsiadujących z kompleksem), które są obiektami
historycznymi, objętymi ochroną Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków w Krakowie. W celu zminimalizowania ryzyka uszkodzenia istniejących obiektów oraz ograniczenia do minimum niezbędnych demontaży substancji historycznej, zdecydowano się na realizacje podbić nowoczesnymi metodami jet-grouting i mikropalowania. Przyjęta technologia umożliwiła wykonanie kolejno: kolumn cemento-gruntowych pod istniejącymi fundamentami, wykonanie przegłębień (wykopów) pod projektowane podpiwniczenie oraz wykonanie układu konstrukcyjnego podpiwniczenia
(fundamenty, podpory stropy) bez konieczności rozbiórki nawet części istniejących budynków historycznych – na etapie projektowania przyjmowano rozwiązania pozwalające w jak największym stopniu zachować budynki historyczne.
Przebudowa kompleksu hal: D, E, H oraz L obejmowała swym zakresem następujące prace:
Hala D (zasadnie zagadnienia):
- podpiwniczenie wszystkich części składowych hali D (D1-D5) (podbicie fundamentów w technologiach jet-groutingu i mikropalowania),
- wykonanie stropu nad nowopowstałymi przestrzeniami podpiwniczenia – stropy zespolone stalowo betonowe o dużej rozpiętości do 10 m i dużej nośności (10kN/m2) z uwagi na duże gabaryty niestandardowych eksponatów (samochody, autobusy, tramwaje). Celem nadrzędnym było zachowanie zabytkowej więźby dachowej, co wymagało opracowania projektu tymczasowego wtórnego podparcia na czas wykonywania podpiwniczenia i stropu nad piwnicą. W związku z instalacją paneli fotowoltaicznych na całej połaci hali D zaprojektowano niezbędne wzmocnienia historycznej więźby dachowej,
- przebudowa kondygnacji parteru (budowa klatek schodowych o stalowo-betonowej konstrukcji, budowa stalowego trzonu windowego, połączenie hal w większe przestrzenie ekspozycyjne) – w tym dostosowanie układu komunikacyjnego do potrzeb osób niepełnosprawnych,
- budowa dwóch antresol o konstrukcji zespolonej (stalowo-betonowej).
Hala L:
- wykonanie zupełnie nowej, podziemnej przestrzeni ekspozycyjnej o wymiarach ok. 12x35 m,
- wykop realizowany w obudowie z pali CFA z tymczasowymi rozparciami – wykop realizowany w obudowie z uwagi na położenie w bezpośrednim sąsiedztwie granicy nieruchomości i innych budynków o charakterze zabytkowym,
- strop nad nową kubaturą (12x35 m) o konstrukcji zespolonej stalowo-betonowej, łożyskowanej typu „mostowego” – z uwagi na dużą rozpiętość przęsła (12 m), brak podpór pośrednich oraz wymaganą duża nośność (15 kN/m2) stropu (placu przed halą D),
- wykonanie podłużnej ściany hali L – w formie ściany oporowej, której stateczność zapewniona została przez układ pionowych pali CFA oraz ukośnych kolumn cemento-gruntowych.
Hala E:
- podpiwniczenie części budynku (podbicie fundamentów w technologiach jet-groutingu i mikropalowania),
- budowa podziemnego łącznika między halą D i E (z uwagi na bliskość sąsiedniej zabudowy wykop wykonywany w obudowie z pali CFA),
- budowa naziemnych, przeszklonych łączników o konstrukcji szkieletowej, aluminiowej między halami E i F, E i H, E i F.
Hala H:
- podpiwniczenie części budynku (podbicie fundamentów w technologiach jet-groutingu i mikropalowania),
- budowa podziemnego łącznika między halą H i L.
Dzięki przyjętym rozwiązaniom konstrukcyjno-materiałowym oraz przy zastosowaniu najnowocześniejszych metod realizacji specjalistycznych robót geotechnicznych, zagospodarowanie terenu wraz z historycznym układem budynków Muzeum niewiele się zmieniło a Muzeum zyskało ponad 2 200 m2 dodatkowej przestrzeni ekspozycyjnej. Po przebudowie cały kompleks Muzeum Inżynierii i Techniki w Krakowie dysponuje powierzchnią ekspozycyjną 6 000 m2 – oznacza to, niemal dwukrotne zwiększenie dotychczasowej powierzchni ekspozycyjnej.