Rewitalizacja Parku Podzamcze w Łęcznej

Zabezpieczenie ruin dawnego folwarku stanowi jeden z etapów rewitalizacji Parku na Podzamczu w Łęcznej koło Lublina. Zabudowania gospodarcze dawnego folwarku wzniesione z inicjatywy Jana Gottlieba Blocha - dziewiętnastowiecznego bankiera i przedsiębiorcy - po powojennej nacjonalizacji, do końca lat dziewięćdziesiątych zeszłego wieku funkcjonowały jako PGR i kombinat ogrodniczy. W wyniku zmian ustrojowych pozbawione opieki budynki po kolejnych pożarach zamieniały się w pozbawione dachów, niebezpieczne gruzowiska, stopniowo zawłaszczane przez dziko rosnącą zieleń. Projektanci postawili sobie za cel zachowanie możliwie dużej części oryginalnej substancji budowlanej. Ze względu na brak możliwości odtworzenia zniszczonych obiektów, pozostałości folwarku zostały zagospodarowane w formie ruin, zabezpieczonych i dostępnych do zwiedzania. Po skuciu tynków wyeksponowano ślady dekoracji architektonicznej w postaci oblicowania łamanym kamieniem (wapieniem) ale też pozostałości wielokrotnych przebudów i przemurowań.
Na dawnym dziedzińcu gospodarczym zaproponowano łąkę kwietną, natomiast brzozy posadzone wewnątrz murów spalonej stajni stanowią reminiscencję rosnących tam wcześniej chaszczy. Podobnie pergola oparta na ścianach pozostałych po drugim budynku gospodarczym przywołuje układ dawnych belek stropowych. Integralność zespołu podkreślono posadzką z bruku klinkierowego. Zachowana w najlepszym stanie dawna suszarnia chmielu została zaadoptowana na wieżę widokową. Wewnątrz wieży zamontowano ażurową klatkę schodową o wspornikowej konstrukcji, zakończoną obwodową galerią mocowaną do istniejących murów. Wszystkie współczesne elementy wykonano ze stali ocynkowanej ogniowo.
W ramach pozostałych etapów rewitalizacji odtworzono zatarty układ osiemnastowiecznego ogrodu włoskiego w centralnej części założenia (przy czym dobór gatunków roślinnych został oparty na kompozycjach właściwych dla XVII – XVIII wiecznych parterowych ogrodów barokowych) oraz dziewiętnastowiecznego parku romantycznego rozplanowanego pierwotnie na stokach i wokół skarp opadających w kierunku pobliskiej rzeki Wieprz.